اولین همایش سالانه انجمن علمی روان‌درمانی ایران

پیام رییس همایش

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های روان‌درمانی‌ها، به طور کلی، که شامل نظریه‌ها نیز می‌گردد، تغییرپذیری است. در این زمینه حتمیت وجود ندارد و قرار هم نیست که روزی به یک «حقیقت غایی» برسیم. آن‌چه ماهیتِ هنر و علمِ روان‌درمانی را می‌سازد، حتم نداشتن است؛ و هر گامی که در این راه بر می‌داریم، نه‌تنها ما را به «یک پاسخ» نمی‌رساند، بلکه با پرسش‌های نو و بیش‌تری روبه‌روی‌مان می‌کند.

زمینه و دامنه‌ی بررسی ما نیز در فرایند روان‌درمانی، مانند موضوع این علم/هنر – یعنی انسان – و آنان که قرار است این موضوع را بررسی کنند – باز هم یعنی انسان – قطعیت پیدا نمی‌کند و پایانی ندارد.

غنای انسان در همین نامتناهی بودن است و شاید تنها ابزار بیان ما است که به کلمات محدود می‌گردد؛ و ما ناچاریم که در حدود بیان واژه‌ها و معانی آن‌ها – که باز هم با واژه‌ها بیان می‌گردد – بمانیم: هم‌چون اسیری در قفس که می‌تواند فراسوی میله‌های قفس را ببیند، و فقط ببیند.

امروز همگی جمع هستیم که پرسش‌های جدیدی را پیش‌نهاد کنیم و از پنجره‌های بیش‌تری به آن‌سوی هر پرسش نگاه کنیم و آن‌چه نو و دل‌گرم‌کننده است حضور آنانی است که تا زمانی نه چندان دور حتی حقِ مطرح کردنِ پرسش‌های جدید را برای یک‌دیگر قائل نبودند. انگار مطرح شدن پرسش‌های دیگرانی جز خودِ ما تهدیدکننده و خطرناک بود. چرا؟ شاید چون هر کدام در توهمِ قطعیت و حتمیتِ پاسخ‌های کوته‌بینانه، قفس و فراسوی میله‌های‌اش را از یاد برده بودیم.

با امید به افق‌ها و پنجره‌های نو…